Διαλύεται η Τράπεζα διατήρησης της ελληνικής βιοποικιλότητας με νομοθετική πρωτοβουλία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.
Τα αγροτικά ιδρύματα που υπάγονται στο Εθνικό Ιδρυμα Αγροτικής Έρευνας (ΕΘΙΑΓΕ) βάσει του «σχεδίου» του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων συγχωνεύονται-διαλύονται και 30 χρόνια κόπων τινάζονται στον αέρα, όπως τονίζουν η ΒΙΟΖΩ και το ΗΛΕΣΙΟΝ.
Αποστολή της Τράπεζας Γενετικού Υλικού (Τ.Γ.Υ.) ήταν η προστασία και διάσωση των φυτών της ελληνικής βιοποικιλότητας. Από το 1981 έως σήμερα συγκέντρωσε και διατηρεί 14.500 πολύτιμους σπόρους άγριων και καλλιεργούμενων συγγενών φυτών.
Στην Ελλάδα, ως τράπεζες γενετικού υλικού φυτών λειτουργούν συλλογές σπόρων σε κάθε Γεωπονική Πανεπιστημιακή Σχολή, καθώς κι οι τράπεζες σπόρων του Μεσογειακού Αγρονομικού Ινστιτούτου Χανίων, του Ινστιτούτου «Αρχιπέλαγος», του Δικτύου για τη Βιοποικιλότητα και την Οικολογία στη Γεωργία «Αιγίλοπας» και της ΜΚΟ «Πελίτι».
Η πρώτη και μεγαλύτερη στην Ελλάδα τράπεζα είναι αυτή του Εθνικού Ιδρύματος Αγροτικής Έρευνας (ΕΘΙΑΓΕ), στη Θέρμη Θεσσαλονίκης, στα ταμεία της οποίας είναι «κατατεθειμένα» 14.500 διαφορετικά είδη σπόρων.
Οι τράπεζες γενετικού υλικού έχουν στόχο τη διατήρηση και προστασία καλλιεργούμενων ή άγριων φυτών μακριά από το φυσικό τους περιβάλλον. Οι σπόροι που φυλάσσονται στις ειδικές συνθήκες των τραπεζών αυτών μπορούν να παραμείνουν ζωντανοί και για περισσότερα από 100 χρόνια σε ορισμένες περιπτώσεις. Λίγα γραμμάρια σπόρων μπορούν να δώσουν χιλιάδες φυτά, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την έρευνα, κυρίως όμως για την αποκατάσταση, ή εμπλουτισμό των πληθυσμών τους στη φύση ύστερα από κάποια καταστροφή, πυρκαγιές, κατολισθήσεις, πλημμύρες κ.τ.λ.
Η σπουδαιότητα αυτού του είδους των τραπεζών, διαπιστώθηκε όταν αποτεφρώθηκε μεγάλο τμήμα του φοινικοδάσους Πρέβελη στην Κρήτη, για την αναγέννηση του οποίου σχεδιάζεται «ανάληψη» σπόρων από το ταμείο της τράπεζας του Μεσογειακού Αγρονομικού Ινστιτούτου Χανίων.
Οι τοπικές ποικιλίες των καλλιεργούμενων ειδών είναι δημιούργημα της επιλογής των αγροτών και της προσαρμογής τους στο περιβάλλον όπου καλλιεργούνται. Ορισμένες από αυτές, που είναι και αρκετά εμπορεύσιμες, είναι τα ρόδια Ερμιόνης, η κορινθιακή σταφίδα, τα φασόλια Πρεσπών, το τοματάκι Σαντορίνης, ο ξινόμαυρος οίνος της Νάουσας, οι επιτραπέζιες ελιές Χαλκιδικής κ.τ.λ.
Πηγή: agrogreco.blogspot.com
