ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ.....

Αναρωτιέμαι τελικά τι είναι καλύτερο να κάνεις σε μια Ελλάδα που καταρρέει...όλοι μας μοχθήσαμε για να βγάλουμε αυτή τη σχολή 5 ετούς φοίτησης και κάποιοι συνέχισαμε και συνεχίζουμε ακόμα να τυραννιόμαστε με μεταπτυχιακά, διδακτορικά κτλπ.... (πες το μαζοχισμό, πες το δίψα για γνώσή, ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον όπως θες τελοσπάντων...). Η ουσία όμως παραμενει...πως εμείς θα εξασφαλίσουμε μια δουλειά ισάξια των γνωσεών μας;...

Από προσωπική εμπειρία πάντως ένα έχω να πω...ναι μπορεί να είμαι στους τυχερούς που έχουν λάβει μια υποτροφία από το κράτος (χωρίς βέβαια να σημαίνει αυτό ότι πληρώνομαι κιόλας απλά είναι τιμή σου... και καλά!!!!) αλλά παιδιά όσοι μπορείτε βγείτε έξω για μεταπτυχιακά διδακτορικά εργασία...Τολμήστε το..και δε το λέω για κανένα άλλον λόγο παρά μόνο διότι αυτή η μίζερη Ελλάδα τρώει τα παιδιά της..και είναι κρίμα να μας κόβουνε στα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής μας...

Πάτε στο εξωτερικό και ίσως σε μια δεκαετία όπου θα έχει παρει μια ανάσα η Ελλάδα μπορέσουμε να φέρουμε πίσω όλα τα μυαλά που έχουν φύγει.. Μετά από ένα Εράσμους στην Ιταλία έχω να δηλώσω ότι όντως επιτηδευμένα η παιδεία μας είναι άθλια..Βέβαια είναι τόσοι πολλοί οι παράγοντες που δεν μας αφήνουν να εγκαταλείψουμε την πατρίδα...δεκτό αλλά για όποιον το τόλμησε και το τολμάει εγώ του βγάζω το καπέλο....

μοχθήσαμε για να βγάλουμε τη σχολή; καταλαβαίνω το νόημα της κουβέντας σου αγαπητή Λίτσα, αλλά μόχθο δεν μπορώ να πω ότι έζησα ιδιαίτερο κατά τις σπουδές μου.. δεν ξέρω βέβαια αν είχε κάποιο θέμα ολόκληρη εκείνη η φουρνιά αλλά μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι ο μόχθος μας είχε διαφύγει κάπου μεταξύ τέλη 1ου έτους, αρχές 2ου.. και έτσι μας πήγε μέχρι την αποφοίτηση. Σε μια ελαφρώς καλύτερη κατάσταση είναι το επίπεδο μεταπτυχιακής εργασίας που απαιτείται από το φοιτητή, αλλά αν κριθεί σε αντιπαραβολή με μεταπτυχιακά εξωτερικού.. άστο καλύτερα.

Με αυτά θέλω να πω ότι ΟΛΟΙ μας προσαρμοστήκαμε στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού μας συστήματος όπως προβαλλόταν στη σχολή δασολογίας και φ.π.. κάποιοι μάλιστα το έκαναν να δουλεύει κ προς όφελός τους (παρατάξεις, αλλαγές βαθμών κλπ.) ενώ άλλοι που δεν έβαλαν βαθιά το χέρι στο "μέλι" απλώς το αποδέχτηκαν σιωπηρά και σε αυτή τη βάση "έχτισαν" τη χρυσή 5ετία της φοιτητικής ζωής. Μάλιστα το επιχείρημα που είχαμε ήταν ότι το σύστημα είναι στρεβλό, αλλά εμείς θα ζήσουμε αυτό που μας αναλογεί. Τρέλα!

Γι αυτό θεωρώ πως δεν δικαιούμαστε να φωνάζουμε κ πολύ. Ναι, κανείς δεν μας "παίδευσε" ως προς το τι κ πώς να κυνηγήσουμε εντός των πλαισίων της ανώτατης εκπαίδευσης, αλλά και εμείς το πήγαμε στο άλλο άκρο.

Για να μην μιλήσω για τη σύνδεση της αγοράς μας με το πανεπιστήμιο.. τελικά μετά από χρόνια αντιλαμβάνομαι ότι στη σχολή ακόμη κ ένας άριστος φοιτητής παίρνει περιορισμένα εφόδια αγοράς όπως: μέθοδο, οργάνωση, αντίληψη συνεργασίας αλλά κυρίως επιχειρηματική σκέψη κ αντίληψη του οικονομικού περιβάλλοντος. Αποτέλεσμα, όταν βγαίνει έξω για σπουδές ή εργασία νιώθει σαν "ψάρι". Εκεί μπαίνει κ η προσωπική ικανότητα του καθενός να βελτιωθεί κ να ανταπεξέλθει.

Να φωνάζουμε ίσως να μην το δικαιούμαστε αλλά να πράξουμε, επιβάλλεται. Ο κλάδος της οικονομίας που εργαζόμαστε, συμπιέζεται. Οι θέσεις λιγοστεύουν, οι αμοιβές το ίδιο και τα απαιτούμενα προσόντα αυξάνονται. Οπότε στο ερώτημα εξωτερικό ή όχι, η απάντηση είναι λίγο θολή. Ακουμπάει κ στα δύο και πρέπει να σταθμιστούν η πραγματικότητα της οικονομικής συγκυρίας με την εγγενή μας σύνδεση με την πατρίδα και τους ανθρώπους της. Η τόλμη είναι απαραίτητη, όχι μόνο για το εξωτερικό αλλά και για εδώ, αν φυσικά αποφασίσεις να κινηθείς έξω από το κουτί..

Σε κάποια συμφωνώ και σε άλλα διαφωνώ όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές βέβαια. Είναι το κακό μου συνήθειο!

Για να μην μακρηγορήσω όπως επίσης συνηθίζω! θα αναφέρω τις σκέψεις μου σε bullepoints.

a) Θα έπρεπε να εκτιμάμε το γεγονός ότι το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα ακόμα δεν συνδέεται απόλυτα με την αγορά εργασίας αλλά αφήνει στο φοιτητή την ελευθερία να κατευθύνει τη σκέψη του εκεί που πραγματικά πιστεύει. Αυτό ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ εξασφαλίζει ιδρύματα που εφοδιάζουν τη κοινωνία με σκεπτόμενα άτομα και δεν είναι βιομηχανία παραγωγής προσωπικού.

β) Το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι κάποιοι απο τους υπηρέτες του πανεπιστημίου (π.χ. Διαχειριστές, μέρος τους ακαδημαϊκού προσωπικού ακόμα και διοικητικοί) δεν παρέχουν τα κίνητρα στους φοιτητές ώστε να γίνει το παραπάνω οπότε το (α) παραμένει μετέωρο. Τι σημαίνει όμως αυτό; Όχι πάντως ότι πρέπει να εκφυλίσουμε τη πανεπιστημιακή παιδεία της χώρας μας ακολουθώντας πιστά στρατηγικές των ιδρυμάτων του εξωτερικού. Αυτό που χρειάζεται είναι σίγουρα επαναπροσδιορισμός των στόχων μας και ενσωμάτωση ΕΝΟΣ ΜΕΡΟΥΣ απο τις πετυχημένες συνταγές άλλων ιδρυμάτων.

γ) Νομίζω επίσης ότι δεν χρειάζεται να μηδενίζουμε τις γνώσεις μας σαν Δασολόγοι. Γνωρίζω ότι έχουμε κενά, παρόλα ταύτα πιστέψτε με το πρόγραμμα σπουδών τα καλύπτει όλα και ακόμα περισσότερα. Είναι στο χέρι του καθένα όπως λέει και ο Κώστας τι να την κάνει αυτή τη γνώση. Το θέμα είναι ότι μας λείπει η καθοδήγηση στη σχολή και το κίνητρο απο μέρος του προσωπικού που αν και είναι Δημόσιοι Υπηρέτες φέρονται σαν Δημόσιοι Υπάλληλοι.

δ) Θα συμφωνήσω με τη Λίτσα ότι οι συνάδελφοι πρέπει να φεύγουν στο εξωτερικό, έστω και για λίγο. Όχι γιατί θα βρούν τη Μέκκα της Ανώτατης Εκπαίδευσης και της έρευνας αλλά για να αποκτήσουν εμπειρία και να εξερευνήσουν άλλες προοπτικές αποκατάστασης.

Ευτυχώς που έχεις αυτό το "κακό" συνήθειο φίλε Δημήτρη και εκφράζεις τις διαφωνίες-απόψεις σου! Να γίνεται σούσουρο :lol:

Κάνεις μια προσέγγιση στα 2 πρώτα σημεία σου που με βρίσκει σύμφωνο. Όμως τελικά το ερώτημα είναι απλό: δημόσιο, ελεύθερη αγορά ή έρευνα? Αυτές είναι οι βασικές κατευθύνσεις που οφείλει θεωρώ το δημόσιο πανεπιστήμιο να δώσει κατεύθυνση-εφόδια.

Εδώ ακριβώς είναι που μηδενίζεται η γνώση που μας δίνεται. Από την πραγματικότητα. Αν η γνώση (που ομολογουμένως είναι ευρεία) δεν κεφαλαιοποιείται σε κάποια από τις παραπάνω κατευθύνσεις τότε δυστυχώς δεν είναι χρήσιμη για το υφιστάμενο οικονομικό καθεστώς. Όχι ότι σου είναι άχρηστη δηλαδή, αλλά με όρους διαβίωσης, δεν μπορείς να στηριχτείς σε αυτήν. Καθότι σε αυτό το καθεστώς κινούμαστε, θεωρώ ότι είναι ρεαλιστικό να δούμε τους τρόπους που μπορεί κανείς να ενεργοποιηθεί στα καθορισμένα πλαίσια.

Για παράδειγμα, μιλάμε για επαναπροσδιορισμό των στόχων μας και ενσωμάτωση μέρους απο τις πετυχημένες συνταγές άλλων ιδρυμάτων, κίνητρα στο προσωπικό κλπ. Από πλευράς νομοθεσίας, στρατηγικού πλαισίου και καταστατικού ρόλου της σχολής μας πχ. , από τα λίγα που γνωρίζω, αντιλαμβάνομαι ότι δεν υπάρχει κάποιο νομικό εμπόδιο ή κώλυμμα που να εμποδίζει τα παραπάνω ζητούμενα. Το ότι νομοθετήθηκε δε η απομάκρυνση των κομματικών νεολαιών από τις σχολές, τολμώ να πω (@#$@!@$&**! :evil: ΠΑΣΟΚ) ότι άρει πολλές ανωμαλίες.

Αυτοί οι δημόσιοι υπηρέτες όπως σωστά το θέτεις, τυπικά τουλάχιστον έχουν την ευχέρεια και να επικαιροποιήσουν τους στόχους της εκπαιδευτικής διαδικασίας και να προβάλουν κίνητρα πρακτικά, για εργαζόμενους και φοιτητές. Τι γίνεται όμως με τη φιλοσοφία και το μοντέλο εργασίας τους; Ποια είναι η κοινή πρακτική;

Μίλησα πριν για το υφιστάμενο καθεστώς που ζούμε. Μια παρατήρησή του θα δείξει ότι τα πράγματα εξελίσσονται και οι αλλαγές επέρχονται με πιέσεις. Πιέσεις από ομάδες συμφερόντων, καλών ή κακών! Κρίσιμες μάζες ανθρώπων που πιέζουν αυτούς που λαμβάνουν αποφάσεις. Δυστυχώς δεν επικρατεί ένα δόγμα κοινού συμφέροντος ή ηθικών αρετών. Οπότε δύσκολα θα περιμένω και από τους υφιστάμενους δημόσιους υπηρέτες να εξυπηρετήσουν κάτι τέτοιο..

Με τη σειρά μου και εγώ, σε κάποια συμφωνώ και σε κάποια όχι. Επίσης, από τους προλαλήσαντες είμαι ο πρώτος που δεν έχω έστω κάποια εμπειρία εξωτερικού και συνεπώς ας θεωρηθεί ότι εκφέρω την άλλη πλευρά (έστω και αν επιθυμώ να βγω εκτός Ελλάδας).

Επίσης, πάντα νομίζω πως οι Διδακτ. (και οι υπ. διδακτ.) τείνουν να είναι φιλόσοφοι (και μου αρέσει) και αντίστοιχα οι μαστεράδες είναι πιο επικεντρωμένοι στο απτό και άμεσο σε σχέση με την επαγγελματική διευκόλυνσή τους , δίχως να θέλω να τα ισοπεδώσω όλα του τύπου 'άσπρο-μαύρο' :S .

Αυτά ήταν εισαγωγικά.

Προσωπικά, θεωρώ πως τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κλάδος μας αλλά και το εκπαιδευτικό μας σύστημα οφείλονται αποκλειστικά στην κοινωνία μας όπως αυτή έχει διαμορφωθεί έως σήμερα. Όλοι μας έχουμε το μερίδιο ευθύνης μας σε αυτό που έχουμε σήμερα καταντήσει. Ο κλάδος απαξιώθηκε εδώ και πολλά χρόνια, που συνέβαλε σε αυτό η έντονη ανάπτυξη που ακολούθησε αρχικά την προσαγωγή στην Ελλάδα των 'νέων' χωρών, έπειτα τη μεγέθυνσή της στη σημερινή κατάσταση και τελικά τη μεταπολίτευση, αλλά και τη δική μας εσωστρέφεια και ολιγορία.
Προφανώς και υπάρχουν πράγματα που πρέπει να διορθωθούν και λίγο-πολύ όλοι τα γνωρίζουμε. Προφανώς και τα περισσότερα γύρω μας είναι χάλια, αλλά όχι όλα! Προφανώς και μπορούμε να κάνουμε κάτι δίχως να είναι απαραίτητο να βγούμε έξω (ή να σπουδάσουμε έξω), αρκεί να μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας και να είμαστε διαθετημένοι να θυσιάσουμε πράγματα και πρότερες καταστάσεις.
Παρόλα ταύτα, ακόμα και μεταξύ μας, εμείς οι νέοι (ή και πιο παλιοί) επαγγελματίες (/επιχειρηματίες), επιστήμονες ή ακαδημαϊκοί καθημερινά κάνουμε αυτό που οι προηγούμενοι (εσφαλμένα) κάνανε. Δηλαδή να προδίδουμε και να απαξιώνουμε όποιο είδους θεσμό και αξία.
Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν πρόκειται να βελτιωθεί, ότι μέτρο και να παρθεί, αν αυτό δεν το θελήσουν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Τα εμπλεκόμενα μέρη είναι ο φοιτητής, ο διοικητικός υπάλληλος, ο ακαδημαϊκός αλλά και ο επιχειρηματίας που οφελείται από τα αποτελέσματα του πανεπιστημίου. Για να διασφαλιστεί η ποιότητα (δείτε ως TotalQualityManagement) πρέπει να έρθουν σε συμφωνία όλα αυτά τα μέρη. Αν δεν γίνει αυτό, το σύστημα είναι διάτρητο και πολύ εύκολα μπορεί απαξιωθεί (όπως έχει γίνει σήμερα) όσα μέτρα και αν παρθούν σε σχέση με τη συνδικαλιστική δράση ή τις αρμοδιότητες.

Δημήτρη διαφωνώ σε κάποια, όπως ότι τα πανεπιστήμιά μας σήμερα επιτρέπουν (θεωρητικά) τη δημιουργία σκεπτόμενων ατόμων. Αντιθέτως, ο τρόπος διδασκαλίας (ίσως να φταίνε βέβαια οι διδάσκοντες) δεν επιτρέπει στο φοιτητή να σκεφτεί, κριτικά. Επίσης, η σχολή μας αν απέχει από το 0 (μηδέν) είναι στο 1 ή 2, όχι βέβαια ως προς το πρόγραμμα και τα μαθήματα που διδάσκονται αλλά ως προς το ρόλο της και την επιτυχία των στόχων της (αλήθεια, έχει στόχο πλέον η σχολή μας;;; ) και παράλληλα ως προς το (μέσο) επίπεδο των φοιτητών της που δεν νομίζω ότι μπορεί να είναι άξιο λόγου... (τι να το κάνεις να διδάσκεσαι 70 μαθήματα αλλά να έχεις διαβάσει ουσιαστικά 25; Τι επίπεδο να έχεις...; )

Για το εξωτερικό τι να πω. Το θέλω πολύ, αλλά δε ξέρω αν θα το πετύχω. Ψάχνω. Όμως και πάλι, αμφιβάλλω για αυτά που έχει επί της ουσίας να μου δώσει και δεν μπορώ να το βρω εδώ. Δε χρειάζεται να 'θεοποιούμε' το έξω. Οκ, είναι πιο οργανωμένοι σε κάποια (πολλά) πράγματα και καλύτεροι σε άλλα τόσα, αλλά δεν είναι τα πάντα όλα τα ίδια για όλους. Νομίζω πως τα καλά μυαλά μπορούν και εδώ (Ελλάδα) να τα βγάλουν πέρα. Οι αδύναμοι χαρακτήρες όχι. Εγώ είμαι πιθανόν αδύνατος χαρακτήρας, το άλλο δε με απασχολεί.
Ένας θείος μου είχε πάει στο Βέλγιο για σπουδές και απορούσε με την ανοργανωσιά τους, που ξεπερνούσε ακόμα και τη δική μας! (βέβαια τώρα είναι μόνιμος κάτοικος...)

Τελικά, τι έμεινε από όλα αυτά; Σε μένα επικρατεί ένα χάος. Tο εξομολογούμαι για να φύγει από πάνω μου.
Επάγγελμα, έρευνα, σπουδές, επιχειρηματικότητα...
Όλα μου φαίνονται τόσο απόμακρα!

WELCOME TO GREEK REALITY!

Συζητήσεις επί συζητήσεων αναλώνοντας φαιά ουσία και φτάνοντας πάλι εκεί που ξεκινήσαμε! Ξέρω δείχνει ειρωνικό, όμως θυμίζουμε τη γενιά του πολυτεχνείου που πήγε να διορθώσει τα κακώς κείμενα και το μόνο που κατάφερε είναι μία μεγαλύτερη κρίση. Από ένδοξοι, γίναν απόκληροι. Από απελευθερωτές, δεσμοφύλακες. (Το επόμενο μου βήμα είναι να γράφω ποιήματα!

Όλοι μας ξέρουμε τι πρέπει να γίνει, αμφιβάλλω όμως αν και όλοι το θέλουμε.

Γεια σου Πάνο, Ελύτη! :lol: Χείμαρρος!

Πλήρης η ανάλυση και με κοινωνιολογικές προσεγγίσεις, νομίζω αρχίζει κ ξεφεύγει το επίπεδο στο dasologoi.gr
Δεν θα μιλήσω με όρους συμφωνώ-διαφωνώ, νομίζω όλοι μας έχουμε έναν κοινό πυρήνα που οι απόψεις μας ταυτίζονται. Θα σταθώ από όλα τα ενδιαφέροντα που αναλύεις, στο ότι ο φοιτητής, ο διοικητικός υπάλληλος, ο ακαδημαϊκός αλλά και ο επιχειρηματίας που οφελείται από τα αποτελέσματα του πανεπιστημίου είναι οι αποκαλούμενοι stakeholders, οι άμεσα ενδιαφερόμενοι.

Για να εξακολουθεί η υφιστάμενη κατάσταση να ισχύει, στην εκπαίδευση και στην αγορά, σημαίνει ότι κάποιοι από τους παραπάνω εξυπηρετούνται από αυτήν, την υποστηρίζουν ή σιωπηρά την αποδέχονται..αυτοί οι κάποιοι είναι πιο πολλοί από τους άλλους που δεν εξυπηρτούνται ή απλά καταφέρνουν να επιβάλλουν μια κατάσταση;

Καταλήγεις με το ωραίο: όλοι γνωρίζουμε τι πρέπει να γίνει, αλλά πόσοι το θέλουμε. Εγώ σου λέω ότι όλοι το θέλουμε. Και; τι έγινε; ποιος σε ρωτάει τι θέλεις, νομίζεις ότι έχεις λόγο στις εξελίξεις; η κοινή αντίδραση είναι: έλα μωρέ, εγώ θα αλλάξω τον κόσμο; Μήπως λοιπόν είναι ορθότερο να διερωτηθούμε, εφόσον όλοι το θέλουμε, πώς θα το κάνουμε να συμβεί; Και βασικότερο όλων: ποια είναι η ταυτότητά μας εντός των άμεσα ενδιαφερομένων;

Τέλος για όσους μοιρολάτρες ή διστακτικούς, να παραθέσω αυτό το άρθρο. Για την ουσία των πραγμάτων, γιατί ο τρόπος είναι εκεί: παρεμβάσεις επιστημονικά τεκμηριωμένες και μη αμφισβητήσιμες, που να μεγιστοποιούν την εκάστοτε σχέση κόστους-οφέλους σε υλική και άϋλη αξία.

Παρέμβάση - δημοσιοποίηση - διαρκής διαθεσιμότητα - απαγκίστρωση από τη νομοτέλεια του τύπου ό,τι και να κάνουμε, δεν αλλάζει τίποτα.

Ναι ναι μ'αρέσεις! :huh:

Παρόλα ταύτα δε μπορώ να μην αντιδράσω στα λεγόμενά σου!! :blink:

Κανείς μας δεν θέλει να μεταβληθεί η θέση του (προς το χειρότερο) και συνεπώς, γνωρίζοντας ότι θα χάσει κάτι, δεν κάνει πίσω. ΑΝ το θέλαμε ΘΑ ΤΟ ΕΙΧΑΜΕ ΑΛΛΑΞΕΙ! Άλλωστε 'ο σιωπών συναινεί' (δε μπορώ να θυμηθώ που το διάβασα αυτό...). Εμείς καθημερινά παίρνουμε αποφάσεις κατά της χώρας μας και αυτών που υποστηρίζουμε και παράλληλα σιωπούμε. Καθημερινά, ο επαγγελματίας υπερτιμολογεί, ο επιχειρηματίας φοροδιαφεύγει, ο δημόσιος υπάλληλος (μπορεί και να) λιδορείται ή καταχράζεται ή στην 'καλύτερη' απλά αδιαφορεί, ο πανεπιστημιακός επίσης υπερτιμολογεί και επιλέγει μεροληπτικά ευτούς που θα βοηθήσει και άλλα πολλά καθημερινά 'θέλω' που δεν επιβεβαιώνουν ότι πράγματι θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία μας.

Όσον αφορά το άρθρο, όπως ίσως έχετε δει, έχω 'χρησιμοποιήσει' την περίπτωση σε εργασία μου και συνεπώς ο γνωστός μας Φιλιππάκης παραμένει παράδειγμα προς μίμιση.

Κατά τα άλλα, πράγματι, η κατατάσταση επιβάλλει ακριβώς αυτά που στην τελευταία σου σειρά αναφέρεις.

Για να ξεκαθαρίσω και εγώ κάποιες απόψεις μου,
σίγουρα δε θεωρώ και εγώ το εξωτερικό Μέκκα όπως είπε και ο Δημήτρης και ούτε απαξιώνω την ελληνική παιδεία εξ ολοκλήρου...απλά στέκομαι σε σημεία της παιδείας που όντως δεν ενθαρρύνουν την κριτική σκέψη σύμφωνα πάντα με τη δικιά μου άποψη απλά καλλιεργούν περισσότερο την παπαγαλία.
Θα συμφωνήσω ότι ο καθένας πρέπει να δίνει αγώνα για το κοινό καλό όπως έκανε και ο συνάδελφος Παντελής Φιλιππάκης. Σίγουρα ο κόσμος δεν αλλάζει γρήγορα αλλά ο καθένας μάχεται καθημερινά και να μη σκέφτεται πλέον μόνο τον εαυτούλη του και τη βολεψιά του και κατ' εμέ η κοινωνία η παιδεία και το όλο σύστημα έφτασε εδώ γιατί όλοι πολύ απλά βλέπαμε την πάρτη μας...τώρα το τι ακριβώς πρέπει να γίνει ειλικρινά δε το γνωρίζω για να αλλάξει ριζικά. Θα συμφωνήσω με τον Πάνο και με τον Κωνσταντίνο όμως ότι πρέπει να υπάρχει Παρέμβάση - δημοσιοποίηση - διαρκής διαθεσιμότητα - απαγκίστρωση από τη νομοτέλεια του τύπου ό,τι και να κάνουμε, δεν αλλάζει τίποτα.