Όργιο με λαθροϋλοτόμους στα ελληνικά δάση

Διαβάστε περισσότερα...

Σαν Δασολόγοι - Περιβαλλοντολόγοι, θα πρέπει να συνδιάζουμε την οικολογική με την κοινωνική διάσταση κάθε διαχειριστικού μέτρου και περιβαλλοντικής πολιτικής.

Θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι ο άνθρωπος θα επιζητήσει πρώτα την κάλυψη των προσωπικών του αναγκών και στη συνέχεια θα αναλογιστεί τις συνέπειες των πράξεών του. Ένας γονιός πρώτα θα καλύψει την ανάγκη ζεστασιάς των παιδιών του και μετά θα αναλογιστεί τις μακροχρόνιες επιπτώσεις της παράνομης λαθροϋλοτομίας.

Η περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση του καθενός μας είναι συνδεδεμένη με το βιοτικό του επίπεδο και την οικονομική του κατάσταση. Το επίπεδο του ανθρώπου είναι αυτό το οποίο θα συγκρατήσει την αλόγιστη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και την αειφορική χρήση αυτών.

Βέβαια, δεν θα πρέπει να γίνει παρερμηνεία του βιοτικού επιπέδου και του κοινωνικού επιπέδου. Οι ιθαγενείς του Αμαζονίου, για παράδειγμα, αλλά και διαφόρων άλλων περιοχών (φυσικά συμπεριλαμβανομένων ελληνικών πληθυσμών) έχουν μάθει να ζουν σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον. Πολλοί άνθρωποι έχουν μάθει να σέβονται τη φύση και να χρησιμοποιούν μόνο ότι τους είναι απαραίτητο από το περιβάλλον, επιτρέποντας ή υποβοηθώντας την φυσική αναγέννηση και αναπλήρωση αυτού. Με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατή η εκμετάλλευση των πόρων ή υπηρεσιών του περιβάλλοντος στο διηνεκές. Αυτός εξάλλου είναι και ο ορισμός της αειφορικής εκμετάλλευσης και διαχείρισης του φυσικού περιβάλλοντος.

Η σωστή και έγκαιρη παιδεία (όχι απλά μόρφωση) είναι ένας από τους πιο σίγουρους τρόπους προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος. Η παιδεία μπορεί να προέρχεται από τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις και τις εμπειρίες των προγόνων μας. Βέβαια, η παιδεία μπορεί και πρέπει να συμπληρώνεται και από την Πολιτεία μέσω της σχολικής εκπαίδευσης. Σε αυτόν το τομέα, όλοι μας αλλά κυρίως, ο κλάδος μας έχει μεγάλα περιθώρια συμμετοχής και εμπλοκής. Η εμπλοκή δεν θα πρέπει να περιορίζεται σε επαγγελματικά-οικονομικά θέματα αλλά και σε κάθε ευκαιρία, της προσωπικής μας ζωής, θα πρέπει να τονίζουμε αυτή τη σημασία τόσο με το παράδειγμά μας όσο και με τις γνώσεις μας.

Συμπερασματικά, ο επιστήμονας δεν μπορεί να απομονώσει τον άνθρωπο από το φυσικό περιβάλλον. Σε μια περίοδο οικονομικής ύφεσης είναι δύσκολο να υποτιμήσεις τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου προς όφελος του περιβάλλοντος. Εντούτοις, μέσω της παιδείας είναι δυνατή η αειφορική εκμετάλλευση, ακόμα και σε περιόδους κρίσης, των φυσικών πόρων και υπηρεσιών. Σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να προσανατολιστούν οι προσπάθειες της Πολιτείας, χωρίς όμως να υποβαθμίζεται και ο προσωπικός ρόλος-ευθύνη του καθενός μας.

Μερικά πράγματα είναι αλυσίδα όντως.. κόψε από τον άλλον τη δυνατότητα να αγοράζει πετρέλαιο και θα κόψει δέντρα για να ζεσταθεί. Είμαστε σε μια κατάσταση σοκ σαν κοινωνία οπότε και οποιαδήποτε προσπάθεια για περιβαλλοντική πολιτική/εκπαίδευση έρχεται σε 2η μοίρα.

Όπως σωστά αναφέρει κ ο Δημήτρης (καλωσήρθες ) "ο επιστήμονας δεν μπορεί να απομονώσει τον άνθρωπο από το φυσικό περιβάλλον". Η παιδεία ως ανάγκη, αντικαθίσταται τώρα από την επιβίωση και διατήρηση των βασικών αναγκών/ανέσεων. Ο κόσμος (η γνωστή μεσαία τάξη) ζητά πρακτικές λύσεις σε καθημερινά προβλήματα. Εντάσσεται όμως σε μια απορρυθμισμένη κοινωνία/πολιτεία όπου η λύση έρχεται παραδοσιακά.. μην περιμένοντας το κράτος να παρέμβει.. πάει ο άλλος και κόβει ξύλα.. και τα πουλάει ή τα καίει. Ο καθένας νομίζω, κάτω από αυτές τις συνθήκες θα το έκανε.

Το ζητούμενο για τους νέους επιστήμονες είναι να αναθεωρήσουν τη σπουδαιότητα της καινοτομίας και της ποιότητας ζωής. Πχ. ενώ η λαθροϋλοτομία είναι ένα σοβαρό πρόβλημα μεταξύ άλλων, η έρευνα εστιάζεται στην κλασική ατζέντα πράσινης ανάπτυξης, βιοποικιλότητας και κλιματικής αλλαγής.. στην Ελλάδα παρότι υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία με τα καταγεγραμμένα προβλήματα της δασικής οικονομίας, δεν εφαρμόζεται καμία από τις προτάσεις. Και έτσι η έρευνα γίνεται, άρθρα δημοσιεύονται και αναλύονται αλλά ο οργανισμός "κράτος" στον οποίο ανήκουμε όλοι, τα απορρίπτει, δεν τα αφομοιώνει. Και οι νέες ατζέντες εγείρουν χρηματοδοτήσεις για ζητήματα που ναι μεν είναι σπουδαία, δεν παύουν όμως να προϋποθέτουν την προηγούμενη επίλυση των θεμέλιων ερωτημάτων, όπως πχ το θέμα της λαθροϋλοτομίας.